๒๘ มกราคม ๒๕๕๗
“น้องวิน” ครับ
หลังจากที่จดหมายฉบับที่แล้วพ่อได้เล่าเรื่องของ“จอห์น” เด็กหนุ่มวัย ๒๐ ปี กับ “ซาวันนาห์” สาววัยเดียวกัน กับความรักของทั้งคู่ที่ต่างมอบให้กันโดยไม่ต้องการการตอบแทนใด ๆ จากความรักของเด็กหนุ่มวัยรุ่น ได้ย่างก้าวผันผ่านกลายเป็นความรักที่ปรารถนาให้คนที่ตนเองรักมีความสุขมากกว่าความต้องการของตนเอง
ครั้งนี้ก็ยังเป็นนักเขียนคนเดิมที่พ่อชื่นชอบเสมอมา “นิโคลัส สปารคส์” (NICHOLAS SPARKS) กับเรื่องราวที่สะท้อน “ความรัก” ของสามีภรรยา ๒ คู่ คู่หนึ่งเป็นความรักที่ฝ่ายชายมอบให้กับภรรยาของเขา เพื่อประคับประคองชีวิตรักที่ผ่านมาด้วยกันกว่า ๔๐ ปีให้ก้าวเดินต่อไปได้อย่างคงมั่น ขณะที่อีกคู่หนึ่งเป็นความรักของชายที่ยังมั่นคงต่อภรรยาของเขา แม้นจะไม่ได้อยู่ร่วมกันบนพื้นพิภพแห่งนี้แล้วก็ตาม
นวนิยายเรื่องนี้มีชื่อภาษาไทยว่า “วิวาห์นี้….มีเพื่อเธอ” แปลมาจากต้นฉบับเรื่อง “THE WEDDING” โดย “พิกุล ธนะพรพันธุ์”
เป็นตอนที่ต่อมาจากเรื่อง “ปาฎิหาริย์บันทึกรัก” ที่ “จิระนันท์ พิตรปรีชา” แปลมาจากเรื่อง “THE NOTEBOOK” ซึ่งพ่อได้เขียนเล่าให้แม่ฟังไปเมื่อต้นเดือนนี้ ถึงชีวิตของ “โนอาห์” กับ “แอลลี่” ที่ใช้ชีวิตรักร่วมกันมาจนแก่เฒ่า
ช่วยปลายชีวิต “แอลลี่” ป่วยเป็นโรคอัลไซเมอร์ แต่ด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง “โนอาห์” จึงเฝ้าอ่าน “บันทึกรัก” ของชีวิตคู่ในวัยหนุ่มสาวของเขาและเธอให้กับภรรยาของเขาฟังตลอด ๕ ปี ซึ่งได้เกิดปาฎิหาริย์ที่สามารถทำให้ “แอลลี่” รำลึกถึงเรื่องราวของเธอได้ในบางช่วง และกลับมาจดจำ “โนอาห์” และเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตอีกครั้งหนึ่ง
ส่วนนวนิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องของ “วิลสัน” ที่แต่งงานและอยู่กินกับ “เจน” (ลูกสาวของ “โนอาห์” กับ “แอลลี่”) มาจนครบรอบวันแต่งงานในปี ๓๙
ที่ผ่านมา “วิลสัน” เป็นผู้ชายที่ให้ความสำคัญกับงานมาก จนลืมชีวิตคนในครอบครัว ลืมกระทั่งวันครบรอบวันแต่งงานในปีที่ ๓๙ และทำให้ “เจน” รู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก และตัดสินใจเดินทางไปหา “โจเซฟ” ลูกชายที่อาศัยอยู่อีกรัฐหนึ่งเป็นเวลา ๒ สัปดาห์ เพื่อเยียวยาใจแทน
“โจเซฟ” เห็นอาการซึมเศร้าของแม่ จึงได้โทรมาเล่าให้พ่อฟัง
“วิลสัน” กลับมาคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด อดรู้สึกผิดไม่ได้ถึง “ความละเลยและไม่เอาใจใส่หรือให้เวลากับภรรยาของตนเอง”
เขาจึงได้ปรึกษา “โนอาห์” ซึ่งพ่อตาก็ให้คำแนะนำแก่ลูกเขยอย่างดียิ่ง และสัญญากับตัวเองว่าในวันครบรอบปีที่ ๔๐ จะกลับไปสร้างความประทับใจกับ “เจน” ให้ได้
แต่ละวัน “วิลสัน” จึงพยายามให้เวลากับภรรยามากขึ้น สร้างความสงสัยให้กับ “เจน” และคิดว่า “วิลสัน” มีแฟนใหม่ ทำให้ปรับตัวจนกลายเป็นผู้ชายที่น่ารักได้ขนาดนั้น
ต่อมาวันหนึ่ง “แอนนา” ลูกสาวได้บอกกับ “เจน” ผู้เป็นแม่ว่า จะแต่งงานกับ “เคส” ชายหนุ่มที่รักกันมานาน ซึ่งทั้ง “วิลสัน” และ “เจน” ไม่ได้ขัดข้องแต่อย่างใด
แต่“เจน” ต้องตกใจสุดขีด เมื่อ “แอนนา” บอกว่า จะแต่งงานในอีก ๒ สัปดาห์ข้างหน้า ซึ่งตรงกับวันครบรอบแต่งงาน ๔๐ ปี ของพ่อกับแม่พอดี
ด้วยความรักของแม่ที่มีต่อลูก “เจน” จึงยอมทำตามคำขอของ “แอนนา” ทุกอย่าง แต่สิ่งที่ “เจน” ยอมไม่ได้คือ “แอนนา” จะขอแต่งงานแบบง่าย ๆ ท่ามกลางแขกเหรื่อไม่กี่คน “เจน” จึงลุกขึ้นมาจัดเตรียมงานทุกอย่างเอง จนสร้างความเหนื่อยล้าและความกังวลยิ่งนัก เพราะมีเวลาในการเตรียมงานน้อยมาก
“เจน” นำเรื่องดังกล่าวมาปรึกษาสามีของเธอและเอ่ยปากขอให้ช่วยจัดการ ทั้งเรื่องอาหาร เครื่องดื่ม ดนตรี และสถานที่จัดงาน ซึ่ง “วิลสัน” ได้ช่วยอย่างเต็มที่ และบอกกับ “เจน” ว่าจะใช้ “บ้านหลังนั้น” ที่ “โนอาห์” และ “แอลลี่” ได้ใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันมากว่า ๔๐ ปี เป็นสถานที่จัดงานแต่งงานดังกล่าว
“วิลสัน” พา “เจน” ไปดู “บ้านหลังนั้น” ที่ขณะนี้ได้ชำรุดทรุดโทรมลงไปอย่างมาก มีหยากไย่ขึ้นเต็มไปหมด สวนที่เคยสวยงามกลับรกเต็มไปด้วยหญ้าและต้นไม้ปกคลุม เพราะถูกปล่อยทิ้งร้างไว้ตั้งแต่เจ้าของบ้าน คือ “โนอาห์” และ “แอลลี่” ได้ย้ายไปอยู่ที่ศูนย์พักคนชรา
“วิลสัน” ปรับปรุงบ้านราวเนรมิตเพียงภายในเวลาสัปดาห์เดียว จนสร้างความแปลกใจให้กับ “เจน” เป็นอย่างมาก เพราะทุกอย่างพร้อมสำหรับงานแต่งงานที่จะเกิดขึ้นในไม่กี่วันข้างหน้า
ระหว่างเตรียมงาน “วิลสัน” จะปลีกเวลาไปเยี่ยม “โนอาห์” พ่อตาตัวเองที่ที่บ้านพักคนชราเป็นประจำ
ในแต่ละครั้งที่เขาจะเห็น “โนอาห์” นั่งให้ขนมปัง “หงส์” ตัวหนึ่งที่อาศัยอยู่ในทะเลสาบด้านหลังบ้านพักคนชราแห่งนั้น พูดคุยกับหงส์ตัวนั้นอย่างมีความสุข สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จนวันหนึ่ง “วิลสัน” จึงเอ่ยปากถาม “โนอาห์”
“หงส์ตัวนั้น คือ “แอลลี่” ที่ตายจากไปเมื่อสามปีก่อน นี้เป็นคำตอบของ “โนอาห์” ที่ให้กับลูกเขย
ก่อนงานแต่งงานเพียง ๓ วัน “วิลสัน” เห็น “โนอาห์” นั่งซึมเศร้าหมดอาลัยตายอยากอยู่บนเก้าอี้ข้างทะเลสาบ มีเพียงเสียงอันแผ่วเบาออกมาจากปากของ “โนอาห์” ว่า “เธอจากไปแล้ว”
ในบ่ายของวันเสาร์วันแต่งงาน แขกเหรื่อต่างเดินทางมาร่วมงานคับคั่งเต็มลานสนามหญ้า ที่ถูกประดับประดาไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับและแสงสีที่สวยงาม เสียงเพลงอันแสนไพเราะจากนักเปียโนชั้นนำขับกล่อมไปทั่วงาน อาหารรสเลิศจากภัตตาคารหรูในเมืองถูกนำมาบริการ
ช่วงเวลาที่รอคอยมาถึง “แอนนา” ค่อย ๆ เยื้องกรายออกมา แต่ภาพที่ปรากฏขึ้นสร้างความตกใจให้กับ “เจน” เป็นอย่างมาก เพราะ “แอนนา” ไม่ได้ใส่ชุดเจ้าสาวที่ “เจน” เป็นฝ่ายเลือกให้
“แม่น่าจะเป็นคนสวมชุดนั้นเอง” ในขณะที่ “เจน” ยังอยู่ในอาการตกตะลึงกับภาพที่เธอเห็น
“งานนี้คืองานแต่งงานของแม่มาตั้งแต่ต้น แม่ไม่สงสัยบ้างเลยหรือคะ ที่หนูปล่อยให้แม่เลือกทุกอย่างเอง”
“เจน” ไม่เข้าใจกับคำพูดที่ได้ยิน เธอจึงพยายามกวาดสายตาไปยังคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ และในที่สุดเธอก็หันหน้ามาพบ “วิลสัน” ที่ยืนยิ้มอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง
“คุณเคยบอกว่าจะแต่งงานกับผมอีกครั้ง ใช่ไหมจ๊ะ”
“นี้เป็นงานแต่งงานของฉันหรือคะ”
เมื่อทุกอย่างถูกเปิดเผย นี้คือสิ่งที่สามีได้บรรจงสรรค์สร้างให้เธออย่างสุดหัวใจ ทั้งคู่ต่างตระกองกอด เดินไปพบกับแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน ที่ทุกคนต่างรู้ล่วงหน้าถึงแผนการนี้อันดียิ่ง
ยามใดที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันตามลำพัง “วิลสัน” ก็จะกระซิบบอกกับภรรยาของเขาว่า “ผมรักคุณ” ซ้ำแล้วซ้ำอีก
ภายหลังจากที่แขกเหรื่อกลับไปหมดแล้ว “วิลสัน” พยายามมองหา “โนอาห์” แต่ไม่พบในบริเวณงาน จนในที่สุดเขามองไปยังด้านหลังของ “บ้านหลังนั้น” จึงได้เห็น “โนอาห์” ยืนอยู่ท่ามกลางความมืดบนชายฝั่งทะเลสาบที่ลาดชัน
ภาพที่ปรากฏต่อสายตา คือ “โนอาห์” กำลังพูดกระซิบกระซาบกับบางอย่างอยู่
เขาเดินเข้าไปจนใกล้ และมองออกไปยังเบื้องหลังของ “โนอาห์”
“หงส์” ตัวเดิมที่หายไปเมื่อ ๓ วันก่อน กำลังเคลื่อนกายเข้ามาบนผิวน้ำที่อาบไปด้วยแสงนวลของจันทรา สง่าและงดงาม ปีกขนสีเงินวับเงา ว่ายวนอยู่ตรงหน้า “โนอาห์” นั้นเอง
นวนิยายเรื่องนี้จบเพียงเท่านี้ครับลูก พร้อม ๆ กับน้ำตาพ่อที่ซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว
นี้คือความรักแท้ที่ “วิลสัน” มีต่อ “เจน” กับความศรัทธาในความรักที่มั่นคงของ “โนอาห์” มีต่อ “แอลลี่” เสมอมา อานุภาพของความรักที่สามารถบันดาลให้ทุกเรื่องเกิดขึ้นได้ แม้นเป็นสิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ก็ตาม
ซึ่งพ่ออยากให้ลูกได้เรียนรู้และซึมซับตัวอย่างการใช้ชีวิตคู่ ที่จะเป็นรากฐานอย่างดีต่อความมั่นคงที่เกิดขึ้นในอนาคตอย่างแน่นอน
เป็นเด็กดีของพ่อและแม่นะ และฝาก..จูจุ๊บ..แม่ ก่อนนอนทุกคืนด้วยนะครับ
“พ่อโต”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น